Het verhaal achter het ontstaan van het boek 'De hele Olifant in Beeld'

Als iets in lijn is met de universele wetmatigheden
gaat het makkelijker,
kost het minder moeite,
komt het meer overeen met wie we in essentie zijn en
is het meer in harmonie met het grotere geheel.

Hoe kunnen we weten wat werkt en wat niet werkt?
Verschillende mensen hebben mij gevraagd hoe ik zou kunnen weten hoe eigenlijk alles in dit universum in essentie werkt. Dat is een heel begrijpelijke vraag, want in eerste instantie lijkt het enigszins onwaarschijnlijk dat ik in nog geen drie jaar dit boek heb geschreven, terwijl ik eigenlijk als textielkunstenares een paar jaar geleden besloot om me in te zetten voor nieuwe vormen van leren en onderwijs.
Tijdens het schrijven van het boek ‘De Hele Olifant in Beeld’ ontdekte ik, dat er verschillende manieren van onderzoek en leren zijn en dat wanneer onze werkwijze zoveel mogelijk in overeenstemming is met de werking van de universele wetmatigheden, onze capaciteiten en vermogens veel groter blijken te zijn dan we geneigd zijn te denken. Ter illustratie van dat laatste volgt hier het verhaal van het ontstaan van het boek ‘De Hele Olifant in Beeld’.

 

Een keuze om trouw te zijn aan mezelf
Het begon allemaal begin 2003. Ik volgde toen een bijscholingcursus om als beeldend kunstenaar kunstprojecten op basisscholen te kunnen geven. Ik zag dat als een prachtige manier om kinderen door middel van deze kunstprojekten een mogelijkheid te kunnen bieden om zich te uiten als de unieke personen die ze in wezen zijn. Tot mijn teleurstelling ervoer ik binnen het kader van deze cursus en het traditionele schoolsysteem waar ik stage liep weinig ruimte om mijn ideeën en plannen uit te kunnen voeren. Bovendien lukte het me ook niet om over te brengen waarom ik dacht dat dat wat ik zou willen doen niet alleen leuk maar ook belangrijk voor de kinderen was. Maar het allerbelangrijkste was dat ik worstelde met de vraag hoe ik binnen het bestaande kader trouw kon blijven aan mijzelf en aan de kinderen.
Tenslotte realiseerde ik me, dat ik een keuze moest maken. Een keuze tussen enerzijds zoeken naar een werkbare vorm binnen de bestaande structuren of anderzijds me in gaan zetten voor iets nieuws, iets dat nog vormloos was vanuit een volledig vertrouwen in het prachtige potentieel in ieder kind en in mezelf. Op deze manier kon ik trouw zijn aan mezelf en er vanuitgaan dat ik zou leren wat hiervoor nodig was op mijn eigen tijd en op mijn eigen manier. Ik aarzelde niet lang, maakte mijn keuze en stopte met de cursus, hoewel ik op dat moment geen enkel idee had wat ik vervolgens dan wel wilde doen. Op basis van mijn inzichten in de werking van de universele wetten, begrijp ik nu achteraf dat ik op deze manier de allerbelangrijkste eerste stap zette, die nodig is om iets nieuws te creëren: ik had een helder doel, een heldere intentie.
Tot mijn verrassing werd mij vrijwel tegelijkertijd de beschikking over een ruimte aangeboden die ik op termijn zou kunnen gebruiken om iets creatiefs met kinderen te doen. Ik voelde me zeer dankbaar dat mij deze mogelijkheid zo in de schoot geworpen werd. Deze ruimte moest nog wel volledig verbouwd worden en om me intussen verder te oriënteren reisde ik af naar Hawaii. Daar organiseerde James Twyman op dat moment de eerste “Psychic Children Speak to the World Conference”. Naast de vele interessante zaken die een aantal speciaal uitgenodigde kinderen daar over zichzelf en over de wereld vertelden, werd ik helemaal enthousiast door een lezing van Mary Bell Nyman. Zij vertelde over haar ervaringen als docente/begeleidster aan de “Children’s Psychic School, Yin Yang” die in de tachtiger jaren heeft bestaan in Californië.[1] Haar ervaringen bevestigden voor mij dat dat, waar ik van droomde, in principe inderdaad mogelijk was!
Ik kwam enthousiast terug uit Hawaii, sterker gemotiveerd dan ooit. Mijn intentie was helder en eenduidig en ik wist nu hoe een uiteindelijke vorm van mijn idee er uit zou kunnen zien. Inmiddels weet ik dat overeenkomstig de Wet van Dynamische Balans beide aspecten – een idee en een vorm - nodig zijn om iets nieuws te creëren. Bovendien was mijn passie aangewakkerd, waardoor ik dit idee en deze vorm kracht kon geven. Eenmaal terug in Nederland zag ik me echter genoodzaakt om me uit het project, dat zou gaan plaatsvinden in de aangeboden ruimte, terug te trekken. Hoewel dat mijn eigen keuze was, was ik daar erg verdrietig en teleurgesteld over en ik had ik geen idee wat ik nu moest doen. Omdat ik helemaal niets kon bedenken, maar wel een innerlijk gevoel van urgentie ervoer, deed ik onbewust dat wat achteraf gezien in overeenstemming was met de werking van de universele wetmatigheden: ik liet de controle los en riep om ‘hulp’. Aan wie of wat ik die hulpvraag richtte wist ik niet. In overeenstemming met de Wet van Overgave maakte ik daardoor ruimte voor het Principe van de Minste Weerstand en op die manier voor alle mogelijkheden – zelfs voor mogelijkheden die ik nooit zelf had kunnen bedenken.
Nog diezelfde dag ging de telefoon. Ik werd gebeld door iemand die benieuwd was naar mijn ervaringen op Hawaii. Tijdens het telefoongesprek vertelde ze me terloops ook over een bijzondere sessie die ze een paar dagen daarvoor had gehad en die haar geholpen had om een duidelijker beeld te krijgen over hoe zij zou kunnen bijdragen aan een mooiere wereld. Ik herkende deze synchroniciteit ogenblikkelijk als de hulp, waarom ik had gevraagd. En hoewel ik nog nooit zoiets had gedaan, vroeg ik het telefoonnummer en maakte een afspraak voor zo’n sessie voor twee dagen later.

 

Zoek uit wat werkt en wat niet werkt
Daarna drong het pas tot me door wat voor afspraak ik eigenlijk had gemaakt. De sessie betrof een channeling van niemand minder dan de entiteit die bekend is als Meester Kuthumi. Tot mijn verbijstering kreeg ik het volgende te horen.
Allereerst werd mij uitgelegd wat de taakverdeling was: het was niet de bedoeling dat ik om advies vroeg, maar het was de bedoeling dat ik liet weten wat ik graag zou willen doen. Gelukkig was dat in ieder geval helemaal helder voor mij. Kuthumi liet vervolgens eenvoudig weten dat op basis daarvan er dan ‘voor gezorgd zou worden’ dat dat inderdaad ook gebeurde. Maar dat zou alleen kunnen als ik het eigenlijke werk zou doen.
Toen kwamen we terzake. Mijn intentie om me in te zetten voor nieuwe vormen van leren en onderwijs, die beter passen bij de hedendaagse kinderen, beter aansluiten bij de behoeften van deze tijd en die kinderen de kans geven om hun volledig potentieel te ontwikkelen werd warm onthaald. Maar het idee dat ik dat zou doen in de vorm van een lokaal project ergens achteraf in de provincie werd ogenblikkelijk terzijde geschoven. Er werd mij verteld dat dat niet erg bij mij paste… Wat veel meer bij mij paste was om dat alles te zien in een wereldwijd kader. Want, zo werd mij uitgelegd, het vraagt om geheel nieuwe uitgangspunten, uitgangspunten die bovendien voor iedereen aanvaardbaar zijn zonder gekleurd te zijn door een specifieke geloofsovertuiging, cultuur of tijd.
Vervolgens kreeg ik de suggestie om daarvoor te beginnen met een zeer ‘interessant onderzoek’, namelijk uit te zoeken wat wel en wat niet werkt. “Want,” werd mij gezegd, “niet al het onderwijs uit het verleden is verkeerd of slecht. Dat is alleen zo, wanneer we ons enerzijds realiseren dat we het onderwijssysteem gebruiken om bepaalde doelen te bereiken en anderzijds erkennen dat het gebruikte systeem niet aan die doelen toegemoet kan komen. Dan werken die systemen niet.”
En vervolgens kreeg ik nadere uitleg over de aard van het interessante onderzoek dat ik zou moeten doen om er achter te komen wat werkt en wat niet: “Toen we naar de Aarde kwamen, hebben we als het ware ‘het boek met spelregels’ weggegooid en daarom moeten we nu opnieuw uitvinden wat wel en wat niet werkt. En dat is waar dit onderzoek over gaat. Neem een heel jaar om de Universele Waarheid te bestuderen. Want bij deze overgang naar een nieuwe wereld, willen we het beste van deze Universele Waarheid boven tafel krijgen. Dus begin met het bestuderen van de oude wijsheidstradities en zoek de Gouden Draad die door al die verschillende tradities loopt. Waarschijnlijk kun je hiervoor het beste beginnen met Hermes Trismegistus en de hermetische filosofie uit het oude Egypte. Zorg dat je deskundig wordt op dat gebied. Maar natuurlijk, uiteindelijk is het aan jou om de keuzes te maken.”
Verbijsterd stamelde ik:  “Ja maar, ik ben een kunstenaar…”
En enthousiast antwoordde Kuthumi: “Ja inderdaad, je bent een kunstenaar en ik zeg je, je kunstenaars-aspect zal van grote betekenis zijn bij dit alles wat je gaat doen. Het is van het allergrootste belang dat het creatieve aspect een onderdeel wordt van het hele proces. Dus neem een sabbatical-year en mocht je je zorgen maken over geld, niet doen. Geef jezelf de luxe van een heel jaar. En wie weet is het mogelijk om iemand te vinden bij wie je na dat jaar kunt afstuderen. Maar waar het om gaat is dat je de stof beheerst. Nou, is er nog iets dat ongemakkelijk voelt hier of krijg je het idee dat dit alles inderdaad in overeenstemming is met de wensen van je ziel?”

 

In overeenstemming met mijn ziel
Ik was volledig overdonderd en sprakeloos. Mijn ego vond dit een waanzinnig, veel te groot en onuitvoerbaar plan. Maar toen ik ging voelen wat mijn ziel van dit alles vond was ik mogelijk nog meer verbijsterd, want ik nam in mijzelf een ondubbelzinnig JA waar. Mijn ziel was enthousiast en vond het een prachtig plan, bijna alsof dit precies was waar ik al die tijd op had zitten wachten: als ik trouw wilde zijn aan mezelf en dus aan mijn zielewens, dan is dit het!
Intussen werd er op een antwoord van mij gewacht, een toezegging. En omdat het tegelijkertijd toch ook nog steeds als veel te groot voelde om alleen te kunnen doen, zei ik tenslotte: “Goed, ik zal het doen, maar de klus is zo groot, dat ik hier wel bij geholpen wil worden.”
Dat bleek geen enkel probleem te zijn, want Kuthumi beloofde dat direkt: “Ja natuurlijk, je zult het niet alleen doen. Daar zullen wij zorg voor dragen.”

 

Hulp in vele vormen
En zo ben ik in het voorjaar 2003 inderdaad begonnen met het onderzoek naar wat werkt en wat niet. Ik had een heldere intentie, een gerichte focus en een krachtige innerlijke motivatie omdat het in overeenstemming was met de wensen van mijn ziel. Eigenlijk leek al het andere hierbij te verbleken. Dit was het enige wat ik wilde. En hoewel ik niet wist of het zou gaan lukken, had ik inderdaad het vertrouwen dat ik ‘hierbij geholpen zou worden’.
Toen ik eenmaal begonnen was, werd dat vertrouwen inderdaad keer op keer bevestigd, want de hulp kwam in vele verschillende vormen. Zo kreeg ik nog voor de zomer spontaan financiële ondersteuning aangeboden, zodat ik me een jaar lang geen zorgen hoefde te maken over geld. Toen ik me afvroeg hoe ik inzicht kon verwerven in de hermetische filosofie, die toch niet voor niets ‘hermetisch’ en dus gesloten heette, ontmoette ik al snel iemand die me zei daar wel iets op te weten. De volgende dag mailde hij mij The Kybalion. Deze hermetische tekst zou gebruikt kunnen worden als sleutel om de vele stukjes kennis van Universele Waarheid die her en der bekend zijn, maar mogelijk in strijd met elkaar lijken, met elkaar in overeenstemming te brengen. In andere woorden, het leek precies wat ik nodig had om de Gouden Draad van Universele Waarheid die door alle verschillende wijsheidstradities loopt, boven tafel te krijgen. The Kybalion beschrijft het bestaan en de werking van universele wetten. Toen ik deze tekst een paar keer doorgewerkt had, begreep ik wat Kuthumi bedoelde met de suggestie om een onderzoek te doen naar wat wel en wat niet werkt. Het ‘interessante onderzoek’ waar ik aan begonnen was, bleek onderzoek naar het bestaan en de werking van de universele wetmatigheden te zijn.
Het lukte me echter niet om voor dit ‘interessante onderzoek’ een ingang bij een universiteit te vinden. Daarom besloot ik om in plaats daarvan een boek te schrijven. Nog voor dat ik een letter op papier had kwam ook hier hulp in de vorm van een geïnteresseerde uitgever en bovendien in de vorm van een tweede weldoener, zodat ik me ook het tweede jaar geen zorgen om geld hoefde te maken.

 

Nieuwe vormen van leren
Wat ik zo heb ontdekt is dat wanneer een klus absoluut te groot lijkt vanuit het perspectief van ons rationeel, logisch verstand maar wel kloppend voelt voor onze ziel, er de mogelijkheid is dat we gewoon de controle van dat logisch verstand loslaten. Het voordeel daarvan is, dat er daardoor ruimte ontstaat voor een ander, onbekender aspect van onszelf, ons innerlijk weten. Door vervolgens gebruik te maken van een prachtige synthese van mijn rationele verstand en mijn innerlijk weten was ik – in overeenstemming met de Wet van Dynamische Balans - in staat om optimaal te functioneren. Want zo kon ik te midden van een onbegrensde hoeveelheid informatie relatief snel zowel de essentie vinden als de achterliggende patronen herkennen. Op basis van mijn eigen ervaring maakte ik zo kennis met geheel nieuwe vormen van leren die veel efficiënter, leuker en spannender zijn dan alles wat ik daarvoor kende. En ik ontdekte tijdens dit proces dat - in overeenstemming met de Wet van Eenheid - onze mogelijkheden inderdaad onbegrensd zijn.
Hoe werkte dat dan? Terugkijkend kan ik het zo omschrijven: omdat de klus voor mijn rationele verstand te groot leek en ik bovendien het gevoel had dat de tijd voor deze klus – ook gezien mijn financiële situatie - beperkt was, ontstond er spontaan een constructief soort efficiëntie. Vanuit een innerlijke alertheid of iets ‘goed’ en ‘nu van toepassing’ voelde kwam ik – in overeenstemming met de Wet van Ritme - in een stroom waarin steeds de volgende stap eerst ontstond in de vorm van een vraag. Vervolgens diende het antwoord zich aan zodra ik in de stroom zat en volgde ‘wat op dat moment goed voelde’. Zo kon ik bijvoorbeeld naar de bibliotheek gaan of naar een boekwinkel en ‘weten’ welke boeken in het geheel niet relevant waren op dat moment en welke er ‘uitsprongen’ als ‘ja dit moet ik nu hebben’. Maar net zo goed gebeurde het, dat ik even pauze nam en achteloos even de post of de nieuwe emailberichten bekeek en daar precies het volgende antwoord vond. Kortom, zolang ik in de stroom zat, bleek het verschijnsel van synchroniciteit voortdurend plaats te vinden. 
Het allerbelangrijkste is dat tijdens dit proces voor mij duidelijk werd dat er niet alleen verschillende manieren zijn om kennis te vergaren, maar dat er ook twee verschillende manieren zijn om inzicht te verkrijgen in het geheel. In onze westerse cultuur zijn we vooral bekend met het beschouwen van de wereld op basis van analyse en kennis van de delen. Op basis van kennis van die ontelbare details proberen we ons vervolgens een beeld van het geheel te vormen – een vrijwel onmogelijke opgave. Echter wat veel minder bekend is in onze westerse cultuur is, dat het ook mogelijk is dat we de wereld en alles daarbinnen beschouwen op basis inzicht in het geheel, dat wil zeggen op basis van inzicht in de werking van de dynamische wetmatigheden en de onderlinge relaties tussen alle delen die samen het geheel vormen. Vanuit dit perspectief volgt als vanzelf en in lijn met de Wet van Overeenstemming inzicht in de grote verscheidenheid van de delen. Toen ik eenmaal een globaal beeld had van deze dynamische wetmatigheden en de onderlinge relaties, was het ook mogelijk om te kunnen bepalen welke wetenschappelijke bronnen ik wel en welke ik niet moest hebben.

 

Niet één boek maar twee
Nadat ik zo’n anderhalf jaar bezig was geweest om op een schijnbaar chaotische manier een grote hoeveelheid ‘relevante’ informatie over de dynamische wetmatigheden en de onderlinge relaties bij elkaar te verzamelen, had ik het gevoel, dat ik wel zo ongeveer ‘alle puzzelstukjes’ had. Daarom besloot ik in november 2004, dat het tijd was om me terug te trekken, zodat ik bijna als een kluizenaar  in alle rust ‘de puzzel kon maken’ en kon ontdekken wat voor ‘plaatje’ van het geheel er te voorschijn zou komen. Langzamerhand begonnen zo de puzzelstukjes op hun plek te vallen en de multidimensionale puzzel steeds meer vorm te krijgen.
Ergens halverwege dit proces ontdekte ik echter tot mijn verrassing dat ik niet één puzzel aan het maken was en dus niet één boek aan het schrijven was, maar dat ik twee boeken aan het schrijven was. Het ‘hoofdstuk’ over wat wel en wat niet werkt, en dus over de universele wetten en de gulden snede, bleek namelijk een eigen leven te zijn gaan leiden en een apart boek te worden. Zo ontstond  ‘De Hele Olifant in Beeld’.
Terwijl het boek ‘De Hele Olifant in Beeld’ begin juni 2007 verschenen is en in feite gebruikt kan worden als referentiekader bij alle persoonlijke en maatschappelijke vernieuwingen, die tot doel hebben meer in harmonie te zijn met onszelf en met het grotere geheel, is het tweede boek op dit moment nog een werk in uitvoering. In dit tweede boek zal ik op basis van ‘de hele olifant’ - en dus op basis van inzicht in wat wel en wat niet werkt en het nieuwe wereldbeeld dat daaruit voortkomt - nieuwe vormen van leren en onderwijs beschrijven die meer in lijn zijn met wie we in essentie zijn en meer in harmonie met het grotere geheel.

 

Marja de Vries, mei 2007


Naschrift
Augustus 2009: Verschillende mensen die dit bovenstaande verhaal lazen, hebben mij laten weten graag te willen weten wie deze channeling van Kuthumi vor mij deed. Want ook zij hebben het verlangen om in contact te komen met hun zielenwens, maar realiseren zich tegelijkertijd dat niet iedere channeling van even goede kwaliteit is.
Aan al die mensen zou ik dit willen zeggen over mijn eigen ervaring: achteraf kan ik zien, dat ook niet alle aspecten van deze Kuthumi channeling van hoge kwaliteit waren. Maar waarom het zo belangrijk voor mij was, was omdat ik op dat moment in staat was om te ervaren, dat in ieder geval een deel er van - tot mijn eigen verrassing - geheel resoneerde met mijn eigen innerlijk weten. In andere woorden, het is eigenlijk de vraag wat hier belangrijker is: de kwaliteit van de channeling of het vermogen om je eigen waarheid werkelijk te herkennen. Want als een channeling hoge kwaliteit heeft, maar je herkent je eigen waarheid niet, kan je het slechts 'aannemen' of 'geloven' - of niet - zonder echt te kunnen nagaan of je daarmee trouw bent aan jezelf. Wanneer je daarentegen (aspecten van) je eigen waarheid kan herkennen in een channeling van lagere kwaliteit, kan je daar zeker je voordeel mee doen door trouw te zijn aan jezelf. En waarschijnlijk komt precies de juiste situatie op het juiste moment...
Kortom, wanneer je je focust op je diepste wens - wees dan vervolgens zo bewust mogelijk van wat er in je leven gebeurt en heb vertrouwen dat je op het juiste moment je eigen waarheid zal herkennen.
= Marja de Vries

----

[1]- Haar verhaal is hier te lezen: A Guide for Raising Your Child by Mary Bell Nyman, uit "Messages from Thomas - Raising Psychic Children" by James Twyman © 2003; published by Findhorn Press, Scotland;p. 122 - 136, placed on this website with permission from the publisher.

 

terug