De wapiti-herten

Het Spiegelprincipe

door Marja de Vries © 2007, Marja de Vries

Een persoonlijke ervaring die ik had in 1993 in Montana, USA, toen ik voor de eerste keer naar Brooke Medicine Eagle was gegaan.

In 1993 deed ik onder begeleiding van Brooke Medicine Eagle mijn eerste vision quest. In de Noord–Amerikaanse, inheemse tradities is een vision quest een manier om antwoorden op belangrijke vragen te krijgen en/of om meer inzicht te krijgen in de richting en doel van je leven. Door een aantal dagen en nachten ergens helemaal alleen op één plaats in de natuur door te brengen en niet te eten en zo veel mogelijk in het hier en nu te zijn, kunnen inzichten zich onder andere aandienen als opvallend gedrag van dieren, en ook als kleine en grote visioenen. Tijdens deze eerste vision quest in de ongerepte natuur van Montana, USA, had ik de volgende indrukwekkende ervaring met wapiti herten.

Het uitzicht tijdens mijn eerste vision quest, Blacktail Valley, Montana, USA, 1993

Tijdens de schemering van de eerste avond hoorde ik een onbekend fluitend geluid dat uit de richting van de bosrand kwam, waarop ik vanuit mijn plekje een goed uitzicht had. Eerst dacht ik dat het een vogel was, vervolgens vroeg ik me af of dit misschien het geluid van een roepende coyote was. Pas de volgende ochtend begreep ik wat ik had gehoord, toen ik aan de bosrand een grote groep wapiti’s zag. Wapiti’s – in het engels elk – zijn grote herten, vergelijkbaar met onze edelherten. Terwijl bij de edelherten de mannetjes in de paartijd een soort loeiend geluid maken dat ‘burlen’ wordt genoemd, maken de mannelijke wapiti’s in de paartijd een soort fluitend geluid. Dat fluitende geluid was wat ik de vorige avond had gehoord. De rest van mijn vison quest ben ik me bewust geweest van de permanente aanwezigheid van deze prachtige dieren en heb ik ze overdag urenlang kunnen observeren. Door het kijken naar de wapiti’s werkten aspecten van hun gedrag die mij in het bijzonder opvielen als een spiegel, waardoor dat waar ik me niet van bewust was zichtbaar werd (Het Spiegelprincipe). Wat me namelijk het meeste raakte in hun gedrag was hun groepsgeest: hoe ze als groep elkaar steunden, waarschuwden en hielpen in deze ongerepte natuurlijke omgeving waar ook beren en poema's leefden. Hoewel ik van jongsafaan altijd duidelijk een houding had gehad van 'ik doe het wel alleen', ik kan mezelf prima redden, werd ik mij nu tot mijn verrassing bewust van een innerlijk verlangen om mij onderdeel te voelen van een sociale gemeenschap waar zo'n onderlinge ondersteuning een belangrijke rol speelt.
Sindsdien is het me duidelijk geworden dat we ieder moment waarop we behoefte hebben aan meer inzicht in onszelf, we een wandeling in de natuur kunnen maken met de intentie op te letten wat in het bijzonder onze aandacht trekt - in de wetenschap dat we o.a. afhankelijk van onze stemming en (onbewuste) focus - selectief waarnemen. Vervolgens kunnen we in ons zelf zoeken wat voor gevoel datgene wat ons in het bijzonder opgevallen is, in ons raakt. En dus wat ons in de 'spiegel van de natuur' over onszelf is opgevallen, waar we ons tot dat moment niet bewust van waren.

Lees hier meer over een andere ervaring die ik tijdens de zelfde vision quest had: Elk holds the Starchild: Het verhaal achter mijn naam (onderaan de web-pagina)

Lees hier wat er gebeurde zodat ik in 1994 opnieuw een zomerkamp van Brooke Medicine Eagle in Montana, USA, kon meemaken: Gaan voor wat ik het allerliefste wilde