Gaan voor wat ik het allerliefste wilde

Wanneer we onze zielewens volgen werken de universele wetten in ons voordeel en gaat alles niet alleen makkelijker, maar krijgen we ook nog veel meer dan we zelf voor mogelijk hadden gehouden.

door Marja de Vries © 2008, Marja de Vries

Een persoonlijke ervaring die ik had in 1993-1994.

Zoals ik beschrijf in 'Als door de bliksem getroffen' had ik in 1993 al mijn spaargeld opgenomen en was ik voor de eerste keer afgereisd naar Brooke Medicine Eagle in Montana, USA. Die ontmoeting met haar bleek een van de meest belangrijke ervaringen in mijn leven te zijn. Ik had mijn intuïtie gevolgd en zo had ik voor de eerste keer in mijn leven iemand ontmoet die dingen vertelde die op een heel diep niveau voor mij als waar en 'kloppend' voelden. Bovendien was één van de resultaten van mijn eerste vision quest, dat ik voor het eerst een gevoel van richting in mijn leven ervoer.
Op de laatste dag van mijn verblijf toen in de zomer van 1993 vroeg een van de medecursisten mij of ik de volgende zomer ook weer zou komen. Ik vertelde haar dat me dat wel erg fijn zou lijken, maar dat dat uitgesloten was omdat ik al mijn spaargeld had gebruikt om deze ene keer te kunnen komen. Zoiets kan je maar één keer doen, zei ik haar. Mijn spaarrekening is nu leeg. Zij protesteerde daar ogenblikkelijk tegen. 'Dat moet je niet zeggen!' zei ze, 'want dan laat je ook geen enkele mogelijkheid meer open.' Ja, dacht ik, dat kan jij makkelijk zeggen. Jij woont in de VS, maar ik moet niet alleen zorgen dat ik aan het cursusgeld kom, maar ik moet bovendien ook nog een intercontinentale vliegticket betalen... Maar haar opmerking bleef me wel achtervolgen.

Later dat jaar ontving ik het nieuwe programma voor de zomer van 1994 en het zag er erg aantrekkelijk uit. Eén programma sprak me in het bijzonder aan. In dat programma stond communicatie met de natuur en met 'grandmotherspirits' centraal. Maar mijn ratio vertelde me dat dat te hoog gegrepen was - wie dacht ik wel dat ik was? Er was ook een programma dat erg leek op dat wat ik in de zomer van 1993 had gevolgd. En omdat de opmerking van mijn medecursiste bleef rondspoken in mijn hoofd, gooide ik het tenslotte met mezelf op het volgende akkoord: ik ging een test met mezelf doen. Ik besloot toch weer te gaan en gaf me op voor het programma dat het meeste leek op dat wat ik al gevolgd had. En ik sprak met mezelf af dat als het werkelijk 'de bedoeling' was, dat ik nog een keer naar Brooke Medicine Eagle zou gaan, het benodigde geld daarvoor op de een of andere manier zou verschijnen. Mocht tenslotte het geld toch niet verschijnen, dan had ik een belangrijke les geleerd. Dan was het namelijk duidelijk geworden dat ik me had vergist en dat het blijkbaar toch niet 'mijn allerliefste wens' was. Het gevolg van die vergissing was dat ik dan een financieel probleem had, waar ik een oplossing voor zou moeten vinden. Dat was niet leuk, maar dat was het 'leergeld' dat het gevolg was van blijkbaar niet goed genoeg hebben kunnen aanvoelen 'wat werkelijk mijn zielewens is'...

Enige tijd later ontving ik post uit Montana, waarin Brooke mij persoonlijk adviseerde om me niet op te geven voor het programma dat leek op dat wat ik al in 1993 gedaan had, maar om me in plaats daarvan op te geven voor het nieuwe programma waar communicatie met de natuur en met 'grandmotherspirits' centraal stond. Daar schrok ik van, want nog steeds dacht ik dat dat te hoog gegrepen was en dat dus zou blijken dat ik dat helemaal niet kon... Maar als zij het mij zelf adviseerde...? Tegelijkertijd herinnerde ik me wat Brooke gezegd had over gaan voor dat wat je het allerliefste wilde: als je gaat voor je tweede of derde keus, zal je hard moeten werken om het te bereiken en als het je dan gelukt is, heb je nog steeds niet dat wat je het allerliefste wilt. Wanneer je daarentegen gaat voor dat wat je werkelijk het allerliefste wilt, zul je er op een 'magische' manier bij geholpen worden om dat te bereiken... Diep in mezelf ontdekte ik toen dat het advies van Brooke wel overeenkwam met wat ik het allerliefste zou willen... Dus tenslotte verzamelde ik al mijn moed en besloot om inderdaad mijn opgave te veranderen.
Vervolgens kwam de 'magische hulp' toen snel, want niet veel later kwam er weer post uit Montana. Dit keer was het een algemeen bericht waarin te lezen stond, dat er een fonds bestond. Dit fonds was ontstaan uit giften van mensen die ooit een cursus bij Brooke Medicine Eagle hadden gevolgd en daar zo enthousiast over waren dat ze dat anderen ook gunden en daarom geld in dit fonds hadden gestort. En, las ik in deze brief, dit jaar had nog niemand een aanvraag ingediend om van dit geld gebruik te mogen maken. Dus, eindigde deze tekst, als er iemand was die dat wilde, dan kon die nu een aanvraag indienen. Nou, natuurlijk had ik het idee, dat die brief speciaal aan mij gericht was. Dit was het geld waar ik op gehoopt had. Ik diende de aanvraag in en kreeg het!

Brooke had bovendien laten weten dat het geen goed idee was om gehaast en gestressed bij de Blacktail Ranch aan te komen. Ze adviseerde daarom om indien nodig al bewust een paar dagen daarvoor wat uit te rusten en te relaxen. Zo ontstond mijn plan om niet op het allerlaatst een vlucht te nemen, maar om al tien dagen eerder naar Montana te gaan en een aantal dagen in Glacier National Park te kamperen en helemaal tot rust te komen in de ongerepte natuur daar. Om het nuttige met het aangename te combineren besloot ik bovendien om die dagen in de natuur gedeeltelijk te vasten. Het nuttige aspect hier van was - dat had ik inmiddels van Brooke geleerd - dat door tijdelijk te vasten én door in de ongerepte natuur te zijn we ontvankelijker worden voor de niet-fysieke wereld. Het practische aspect hiervan was, dat ik zo minder kilo's aan voedsel in mijn rugzak mee hoefde te dragen.

Zo nam ik op een dinsdagochtend op Schiphol het vliegtuig naar Seattle, nam daar 's middag de trein en stapte woensdagmorgen uit in East-Glacier, Montana, een klein dorpje aan de rand van het Glacier National Park. In de plaatselijke jeugdherberg informeerde ik vervolgens hoe ik vandaar in het park kon komen. De man in de jeugdherberg vertelde me dat er helaas geen openbaar vervoer was om in het park te komen. Maar als ik tot de avond zou wachten, dan zouden er zeker jeugdherberggasten komen die de volgende dag met hun auto het park in zouden gaan en mij mogelijk een lift zouden willen geven. En inderdaad, de eerste vrouw die 's avonds de keuken van de jeugdherberg binnenkwam, sprak mij aan en vertelde me dat zij Francisca heette en van plan was om in het park te gaan kamperen. Maar omdat ze dat liever niet alleen deed vroeg ze mij of ik misschien met haar mee wilde. Ik zei natuurlijk dat ik dat graag wilde, dat dat precies mijn plan was en dat ik op een lift had gehoopt. Dus dat ging wel heel erg makkelijk. Maar, zei ze, er was alleen nog één ding dat ze nog moest regelen. Ze moest nog iets met een vriendin afspreken, waar ze probeerde contact mee te krijgen.

Glacier National Park, Montana, USA, 1994

Een half uur later kwam er nog iemand de jeugdherberg binnen en dat bleek de vriendin te zijn. Zij gingen samen hun zaakje regelen en tien minuten later kwam Francisca weer terug en vertelde me dat alles nu geregeld was. We zouden de volgende ochtend samen het park in rijden en een plekje zoeken om onze tenten op te zetten. En dan waren we 's avonds uitgenodigd bij de familie van haar vriendin in het aangrenzende Blackfeet indianen reservaat. De vader van haar vriendin, die een Blackfeet medicijnman was, zou die avond een zweethutceremonie houden en wij waren uitgenodigd om daar aan mee te doen. Ik stond haar stomverbaasd aan te kijken. 'Zei je dat WE uitgenodigd waren? Ben ik ook uitgenodigd?' Dat bleek inderdaad het geval, zonder meer. Er werd me niet eens gevraagd of dat misschien iets was dat mijn interesse had. En dat terwijl ik nog niet eens de kans had gehad om iets te vertellen over mezelf of over de reden waarom ik naar Montana was gekomen.

Zo was ik nog geen twee dagen nadat ik uit Amsterdam was vertrokken, te gast bij een Blackfeet medicijnman... Na tien heerlijke dagen deels in de mooie natuur van Glacier National Park, en deels te gast bij de Blackfeetfamilie kwam ik helemaal ontspannen bij de Blacktail Ranch aan voor het programma van Brooke Medicine Eagle. Toen ik daar enthousiast over mijn ervaringen bij de vriendelijke Blackfeetfamilie en de zweethutceremonie met de medicijnman vertelde, was men erg verbaasd. Zoiets als ik had meegemaakt, was niemand van de aanwezigen die allen hun hele leven in de Verenigde staten woonden ooit overkomen...

Vervolgens wilde ik Brooke bedanken voor het geld dat ik gekregen had. Maar zij vertelde me, dat ik daar niet haar voor moest bedanken. Wat ik beter kon doen, zei ze, was na afloop van het programma een brief schrijven en daarin vertellen wat ik aan deze dagen gehad had. Ik kon die brief dan naar haar kantoor sturen en dan zou zij er voor zorgen dat het doorgestuurd zou worden naar de mensen die geld in het fonds hadden gestort en zo mijn deelname mogelijk hadden gemaakt. Natuurlijk leek dat een prima plan, maar tegelijkertijd kreeg ik het er helemaal benauwd van. Want wat als ik nu tenslotte toch door de mand zou vallen en bleek dat dit programma waar communicatie met de natuur en met 'grandmotherspirits' centraal stond, voor mij toch echt te hoog gegrepen was...? Dan had ik niets dat ik met goed fatsoen in die brief zou kunnen schrijven... Dat was natuurlijk weer het stemmetje van mijn ratio die twijfel zaaide. In werkelijkheid was ik er op dat moment 'helemaal klaar voor', na tien dagen gedeeltelijk vasten in de ongerepte natuur en ook nog gereinigd door de zweethutceremonie. Nog diezelfde avond had ik mijn indrukwekkende 'ontmoeting met de grandmotherspirits'.

Deze ervaring leerde me dat ik werkelijk mijn zielewens had gevolgd en na het schrijven van het boek 'De Hele Olifant in Beeld' begrijp ik ook dat daarom de universele wetten in mijn voordeel hadden gewerkt, en dat daarom alles niet alleen makkelijker was gegaan, maar ik ook nog veel meer had gekregen dan ik zelf voor mogelijk had gehouden.