De Hele Olifant - nieuwsbrief - april 2019

 

Als ons leven in lijn is met de universele wetmatigheden, functioneert het optimaal, komt het overeen met wie we in essentie zijn, is het in balans en harmonie met het grotere geheel en draagt het bij aan het welzijn van alle mensen en al het leven.
‘Samenlevingen in Balans’ is de term waarmee ik verwijs naar samenlevingen waarvoor geldt dat inzicht in de werking van de universele wetmatigheden een inherent onderdeel is van alle aspecten van de cultuur.


Lieve mensen,
Hier is de nieuwsbrief van april 2019 met de laatste ontwikkelingen rond mijn twee boeken De Hele Olifant in Beeld en Samenlevingen in Balans, de vorderingen van het werk aan mijn volgende boek(en), mijn streven bij te dragen aan meer bekendheid rond de universele wetmatigheden, wat allemaal begon met mijn intentie om bij te dragen aan de transformatie van leren en onderwijs, zodat het overeenkomt met wie we in essentie zijn. En dit alles op zo’n manier dat het bijdraagt aan het welzijn van alle mensen wereldwijd en al het Leven, niet alleen op de korte termijn, maar vooral ook op de lange termijn en dus ook voor de komende zeven generaties.


Elfde druk van ‘De Hele Olifant in Beeld’
Afgelopen februari is alweer de 11e druk van ‘De Hele Olifant in Beeld’ verschenen. Dat is verheugend, want het laat zien dat er bijna 12 jaar na de publicatie nog steeds volop belangstelling is voor het boek. Terwijl de hoogtijdagen van de verkoop van ‘De Hele Olifant in Beeld’ voorbij lijken, is de verkoop op dit moment nog steeds zo’n 50 exemplaren per maand.
Het aantal exemplaren per druk blijkt variabel
Een 11e druk klinkt indrukwekkend, maar het idee van een nieuwe druk blijkt ook een enigszins misleidend begrip te zijn. Een nieuwe druk zegt namelijk weinig over het aantal exemplaren dat er bijgedrukt is, en in de praktijk blijkt dat variabel. In het geval van ‘De Hele Olifant in Beeld’ ziet dat er zo uit: bij de 1e druk ging het om 3000 exemplaren, bij de 2e en 3e druk werden er iets minder gedrukt, namelijk 2500 exemplaren. En sindsdien is dat aantal steeds wat minder geworden: bij de 4e, 5e en 6e druk ging het om 1500 exemplaren, en bij de 7e, 8e, 9e en 10e druk om 1000 exemplaren. Nu zijn er voor de 11e druk 500 exemplaren gedrukt.
Op naar de 17.000 verkochte boeken…
Het goede bericht is, dat ik - dankzij wat rekenwerk - kan zeggen dat het feit, dat onlangs de 10e druk opraakte betekent, dat er inmiddels in totaal 16.500 boeken verkocht zijn (e-books niet mee geteld). Dus met deze nieuwe 500 boeken van de 11e druk erbij gaan we op naar de 17.000!
Verplichte literatuur…
En ik krijg nog steeds af en toe reacties van mensen die het boek net hebben ontdekt en met
enthousiasme aan het lezen zijn (zie de reacties van lezers en lezeressen op mijn website). Zo kreeg ik onlangs een berichtje van iemand die in Breda een opleiding tot transformatiecoach volgt en met plezier het boek ‘De Hele Olifant in Beeld’ had gelezen, omdat het bij die opleiding verplichte literatuur is. In de afgelopen jaren heb ik van diverse andere opleidingen en alternatieve cursussen gehoord dat het boek bij de aanbevolen literatuur staat vermeld.


Presentatie ‘Leren in lijn met wie we in essentie zijn’
Een paar weken geleden was ik op de Democratische school de Ruimte in Soest om daar een presentatie te geven over ‘Leren in lijn met wie we in essentie zijn’, zoals ik al in mijn vorige nieuwsbrief vermelde. Ik had de presentatie een aantal dagen intensief voorbereid en ben erg blij dat het in goede aarde viel bij de 40 à 50 belangstellenden – medewerkers van de school, ouders van leerlingen en verdere belangstellenden. De presentatie is een combinatie geworden van mijn twee boeken, plus wat de visie in ‘Samenlevingen in Balans’ is over omgaan met kinderen en leren, en ook de ervaringen van de Yin Yang school, die in de jaren 80 van de vorige eeuw ruim 10 jaar in Californië heeft bestaan. Hieronder volgen een paar flarden van die presentatie.
De Yin Yang School
Over de Yin Yang school is niet zoveel informatie beschikbaar, maar al in 2003 (en slechts een paar maanden nadat ik besloten had om me in te zetten voor de transformatie van leren en onderwijs), hoorde ik Mary Bell Nyman, die 10 jaar op de Yin Yang school werkte, op een conferentie in Hawaii over die school vertellen. Haar verhaal raakte me diep, omdat wat zij vertelde voelde als een bevestiging van dat waar ik van droomde en dacht dat het mogelijk zou moeten zijn. Het bijzondere van de Yin Yang school was, dat het verbonden was met het Berkeley Psychic Institute (BPI) en dat alle docenten daar een 3-jarige opleiding voor aura-reader en aura–healer hadden gevolgd. Mede daardoor en omdat ze de school begonnen met slechts een paar kinderen van 3 jaar, blijkt deze school diverse parallellen te hebben met hoe kinderen in ‘Samenlevingen in Balans’ leren.
Zowel de spirituele als de fysieke aspecten van een kind
In lijn met de Wet van Dynamische Balans schrijft Mary Bell Nyman op basis van haar ervaringen op deze school over het belang dat zowel de spirituele als lichamelijke aspecten van een kind worden erkend: “Wanneer bij een kind beide aspecten vanaf de allereerste dag worden erkend en gerespecteerd, groeien kinderen op als liefdevolle personen met een groot zelfvertrouwen dat ze hun verdere leven met zich meedragen.” Over wat Mary Bell Nyman tijdens die conferentie vertelde, heeft ze ook een artikel geschreven. Ik heb haar ooit gevraagd of er ergens meer informatie over de school te vinden is, maar dit blijkt het enige artikel te zijn. Omdat ik het zo belangrijk vind dat deze informatie beschikbaar is, heb ik haar artikel 'A Guide for Raising Your Child' met toestemming op mijn website geplaatst. Daarnaast heb ik op basis van dat artikel en een telefoongesprek met haar ook zelf ooit een artikel voor het tijdschrift Educare geschreven, dat ook op mijn website te vinden is: 'De Yin Yang School: een school voor lichaam én geest'.
Twee verschillende vormen van leren
En natuurlijk heb ik tijdens mijn presentatie ‘Leren in lijn met wie we in essentie zijn’ uitgebreid verteld dat de twee verschillende vormen van samenlevingen – ‘Samenlevingen uit Balans’ en ‘Samenlevingen in Balans’ - twee verschillende vormen van leren kennen met twee totaal verschillende effecten: leren en onderwijs in ‘Samenlevingen in Balans’ draagt er bewust aan bij dat kinderen hun innerlijke balans behouden terwijl leren en onderwijs in ‘Samenlevingen uit Balans’ (onbewust) bijdraagt aan het verstoren van de innerlijke balans van kinderen.
Verschillende antwoorden op essentiële vragen
Dat beide vormen van leren en onderwijs zo verschillend zijn is mede een gevolg van het feit dat - in lijn met de Wet van Polariteit, die stelt dat alle waarheden halve waarheden zijn en onder andere bepaald worden door de context, zoals culturele overtuigingen, het perspectief van waarnemen en de staat van bewustzijn - er in beide samenlevingen totaal verschillende antwoorden zijn op vragen als: Wie zijn we als mens? Wat is een kind en wat kan een kind? Wie zijn we in essentie? Wat is eigenlijk ons volledig potentieel? Waarom leren we? Wat is het doel van leren en onderwijs? Wat is waarheid? Hoe leren we? Wat willen we leren?
In principe kunnen we alles
Op basis van inzicht in verschillende universele wetten kunnen we belangrijke dingen zeggen over wie we in essentie zijn, wat ons potentieel is, hoe we optimaal kunnen leren, waarom we (willen) leren en natuurlijk ook wat we willen leren. Zo als de Wet van Eenheid duidelijk maakt, zijn we in essentie universeel bewustzijn, liefde en licht en is ons potentieel onbegrensd. Dat betekent dus dat we in principe alles kunnen. Daarom werd er op de Yin Yang school, net als in ‘Samenlevingen in Balans’, nooit tegen de kinderen gezegd dat ze iets niet zouden kunnen. Als we namelijk eenmaal de overtuiging hebben dat we iets niet zouden kunnen, kunnen we het ook niet, terwijl als we de (bewuste of onbewuste) overtuiging hebben dat ons potentieel onbegrensd is, kunnen we veel meer dan we mogelijk ooit hadden vermoed dat we zouden kunnen.
Hoe leren
Een voorwaarde voor optimaal leren is dat kinderen in hun natuurlijke staat van balans kunnen blijven. Wat hierbij essentieel is, zo vertellen de wisdomkeepers van ‘Samenlevingen in Balans’, dat van hen niet verwacht wordt om van anderen (externe autoriteiten) aan te nemen wat waar is. De gewoonte om te geloven dat wat externe autoriteiten zeggen dat waar, ondermijdt namelijk het vertrouwen in onze innerlijke autoriteit en brengt ons uiteindelijk volledig uit contact met ons eigen weten. Voor het behouden van onze natuurlijke staat van balans en als gevolg daarvan optimaal leren, is het van belang, zo leggen de wisdomkeepers uit, dat we daarentegen steeds meer leren te vertrouwen op ons eigen waarnemingen van zowel de wereld buiten ons als van onze innerlijke wereld, onze eigen ervaringen en vooral ook ons eigen innerlijk weten en dus onze eigen innerlijke autoriteit. Dat betekent ook om te leren om zelf te onderzoeken, leren zelf na te denken en leren om tot eigen conclusies te komen.
Waarom leren
In ‘Samenlevingen uit Balans’ is er niet echt een antwoord op de vraag wat het doel van het leven is. Dat maakt het moeilijk om de vraag Wat is het doel van onderwijs? werkelijk te beantwoorden voorbij de culturele overtuiging dat het in feite gaat om iets te leren zodat we later ons geld kunnen verdienen. In ‘Samenlevingen in Balans’ gaat men er daarentegen vanuit dat leven per definitie leren betekent – niet alleen voor mensen, maar voor al het leven. Het doel van ons leven als ziel in een fysiek lichaam is in het algemeen te leren van de ervaringen tijdens ons leven in een fysiek lichaam, zodat onze ziel zich kan ontwikkelen. Daarnaast wordt erkend dat iedere ziel/spirit een unieke missie heeft en door onze unieke talenten te ontwikkelen zullen we op een unieke wijze bij kunnen dragen aan het welzijn van het grotere geheel. Aansluitend daarop is het doel van leren in ‘Samenlevingen in Balans’ gericht op het ontwikkelen van dat wat onze zielenwens is. Wanneer we daardoor met onze unieke kwaliteiten optimaal kunnen bijdragen aan het welzijn van alles en iedereen, brengt dat diepe vreugde en een innerlijk gevoel van vervulling.
Hoe binnen een gemeenschap de prioriteit bij het ontwikkelen van de zielenwens van ieder individu kan liggen, wordt op een ontroerende manier beschreven in het boekje ‘Welcoming Spirit Home: Ancient African Teachings to Celebrate Children and Community’ (1999) geschreven door Sobonfu E. Somé. Zij groeide op in een dorp van de Dagara in Burkina Faso in West Afrika. Helaas is dit boekje alleen nog tweede hands te koop, maar mocht je het vinden dan kan ik het zeker aanraden. Ik kon het niet met droge ogen lezen…
Wat leren
Op basis van een holistisch wereldbeeld zijn er ook heel andere zaken die we zouden willen leren dan wat we gewend zijn om te leren in ‘Samenlevingen uit Balans’. Zoals bijvoorbeeld niet alleen fragmentarisch het een en ander over losse details, maar juist ook over het geheel en de waarde van alle unieke delen en onderlinge samenhang binnen het geheel. Zo schrijft bijvoorbeeld Paula Gunn Allen (Laguna Pueblo en Sioux, auteur van The Sacred Hoop, 1986/1992 en Grandmothers of the Light, 1991) dat toen ze heel klein was haar moeder haar vaak vertelde: Leven is een cirkel en alles heeft er een plek in, dat wil zeggen dat alles en iedereen uniek en onmisbaar is. Stel je voor dat onze kinderen van heel klein af aan zouden leren dat niet alleen iedereen unieke en onmisbaar is, maar dat dat geldt voor alles in de Cirkel van het leven: alle dieren en alle planten, kortom alles dat leeft is niet alleen uniek maar bovendien onmisbaar!
De volgorde
Mijn ervaring, met name bij het schrijven van mijn boeken, bevestigt hoe waar het is wat Paula Underwood (Oneida) vertelt over het belang van de volgorde van het gebruik van onze verschillende vermogens bij het verwerven van inzicht. Zij is degene die beschrijf hoe ze als kleutertje van haar vader leerde om ‘te lopen op twee benen’, door bij iedere stap met het ene been eerst naar het geheel te kijken, dan bij de stap met het andere been naar de details en om die vervolgens beide te integreren. Een andere manier om dit te zeggen is om allereerst te beginnen met ons vrouwelijke aspect, dat subjectief is en gebaseerd op intuïtief inzicht in het geheel en de wereld van energie. Daarna kunnen we met ons mannelijke aspect objectief gaan waarnemen en ons focussen op details in de wereld van materie en daarbij gebruik maken van onze logica. Tot slot is de integratie van beide van belang door de informatie die we hebben verworven over de details terug te plaatsen in het geheel, zodat het mogelijk is om inzicht in de onderlinge verbanden en samenhang te krijgen.
Wanneer we dit begrijpen wordt nog eens extra duidelijk hoe beperkt ons vermogen tot het verwerven van inzicht in de realiteit is als we ons, zoals in onze westerse cultuur gebruikelijk is, slechts beperken tot het gebruik van het mannelijke aspect en ook hoe waar het is dat het geheel meer is dan de som van de delen.
Mijn praktijk ervaring is bovendien, dat iedere keer als ik deze volgorde vergeet door bijvoorbeeld toch met details te beginnen, mijn hoofd steeds gespannener wordt en ik vroeg of laat ergens vast loop... Alles klaart dan weer op, als ik me eerst in het geheel verdiep…
Hoe leren
En één van de grootste verschillen tussen leren en onderwijs in ‘Samenlevingen in Balans’ en ‘Samenlevingen uit Balans’ is mogelijk wel hoe we zouden willen leren, onder andere gebaseerd op de verschillende ideeën over ‘hoe we kunnen weten’. In ‘Samenlevingen in Balans’ worden er vele manieren gebruikt om te kunnen weten die in ‘Samenlevingen uit Balans’ vrijwel geheel onbekend zijn.
Leren door ‘becoming’
In dat kader heb ik tijdens mijn presentatie als voorbeeld iets uitgelegd over de mogelijkheid om te leren door ‘becoming’, dat wil zeggen door dat waarover we iets willen weten ‘te worden’. Hieronder zal ik daar wat nader op ingaan. Dit ‘becoming’ of worden heeft niets met fantaseren te maken, maar komt op het volgende neer: De Wet van Overeenstemming, die stelt dat er verschillende niveaus van de werkelijkheid bestaan, vertelt ons onder andere dat we niet alleen bestaan op het fysieke niveau van de werkelijkheid, maar ook op de andere niet-fysiek niveaus van de werkelijkheid. Als gevolg daarvan hebben we niet alleen een fysiek lichaam, maar ook een niet-fysiek lichaam in ruimte en tijd (ons force-lichaam; ook bekend als onze aura) en een niet-fysiek lichaam voorbij ruimte en tijd (ons spirit lichaam).
Ieder van die verschillende lichamen zijn verbonden met verschillende staten van bewustzijn en omdat die drie verschillende ‘lichamen’ ieder hun eigen paar ogen en oren hebben, beschikken we ook over drie paar ogen en drie paar oren. Terwijl we met onze fysieke ogen en oren de fysieke wereld waarnemen, kunnen we met onze ‘force-ogen’ en ‘force-oren’ de wereld van energie in ruimte en tijd -ook bekend als de wereld-van-de-spirit-die-beweegt-door-alle-dingen (de wereld van de force) - waarnemen. Evenzo kunnen we met onze ‘spirit-ogen’ en ‘spirit-oren’ de wereld van de spirit waarnemen.
Energetisch versmelten
Wanneer we willen ‘leren door becoming’, dus ‘leren door worden’ is het allereerst nodig om een heldere vraag te hebben en om ons vervolgens te ontspannen en ons hoofd zoveel mogelijk leeg te maken. Dan verschuiven we onze aandacht van ons fysieke lichaam en/of van de fysieke wereld naar ons niet-fysieke lichaam in ruimte en tijd (onze aura/force-lichaam). Als dat lukt, kunnen we als gevolg daarvan met onze ‘force-ogen’ het niet-fysieke lichaam van dat waarover we iets willen weten waarnemen: we zien bijvoorbeeld de aura daarvan. Wat echter bovendien in deze staat mogelijk is, is om ons eigen niet-fysieke lichaam te laten versmelten met dat andere niet-fysieke lichaam. Als dat lukt kunnen we in principe alles weten wat dat andere niet-fysieke lichaam weet, omdat als we energetisch versmolten zijn, we het ‘zijn’. In ‘Samenlevingen in Balans’ wordt deze manier om kennis op te doen en met name om zo te leren van de natuur aan kinderen geleerd. Hoewel deze manier van leren weinig bekend is binnen de Westerse cultuur zijn er diverse voorbeelden van mensen die dat ook konden en zo tot belangrijke inzichten kwamen. Hieronder volgen een paar daarvan.
Leonardo da Vinci en het centrum van een perfecte cirkel worden
Een van de beroemdste voorbeelden is Leonardo da Vinci (1452-1519). Over hem gaat het verhaal dat hij ooit werd uitgenodigd door de Paus, die benieuwd was naar wat Leonardo dat Vinci zoal kon. Echter alles wat Leonardo tijdens het bezoek aan de Paus deed om te laten zien wie hij was en wat hij kon, was een ‘perfecte cirkel’ tekenen. Waarom hij op die manier indruk op de Paus wilde maken is, omdat beide het geheim hiervan kenden. Ze wisten beide dat als je een perfecte cirkel probeert te tekenen door je te concentreren op de omtrek en door tegelijkertijd een oog op het centrum te houden, het niet zal lukken. De enige manier om werkelijk een perfecte cirkel te kunnen tekenen is door in een staat van bewustzijn te geraken waarin het mogelijk wordt om je niet alleen uitsluitend te concentreren op het centrum, maar om in feite dat centrum te worden. Lukt het om het centrum te worden, dan is het mogelijk dat de kwaliteit van het centrum je hele wezen vult. Omdat Leonardo dat wist en hij het centrum werd, werd hij een werktuig dat de balancerende en harmoniserende energie van de cirkel manifesteerde met als resultaat dat de getekende cirkel perfect  was.
Jacob Böhme en een plant worden
Van de zestiende-eeuwse mysticus Jacob Böhme (1575-1624) wordt verteld dat hij naar een groeiende plant kon kijken en zich plotseling, door dit te willen, met die plant kon vermengen, zodat hij er deel van uitmaakte en voelde hoe haar leven ‘zich omhoog worstelde, naar het licht’.  Hij zei dat hij de eenvoudige verlangens van de plant met haar kon delen.
Charles Leadbeater en subatomaire deeltjes worden
Een ander voorbeeld van iemand die de kunst van ‘leren door becoming’ beheerste was Charles Leadbeater (1854-1934). Hij beoefende samen met Annie Besant (1847 – 1933) deze vaardigheid onder andere om de wereld van atomen en subatomaire deeltjes te onderzoeken, op basis waarvan ze hun boek Occult Chemistry schreven. Ze hadden deze techniek geleerd op basis van oosterse wijsheid en noemden het ‘magnifying clairvoyance’ dus ‘vergrotende helderziendheid’. Peter Tompkins beschrijft in zijn boek The Secret Life of Nature (1997) hoe zij deze ‘vergrotende helderziendheid’ gebruikten om in het hart van atomen te kijken: “Hun methode was beschreven in de tweede eeuw voor Christus door de Indiase Pantanjali in zijn Yoga Sutras, waarin hij uitlegde hoe ‘kennis te verkrijgen van het kleine, het verborgene of dat in de verte door het richten van het licht van een bovenfysiek vermogen.’ (…) De truck bestaat er niet uit om in feite een klein object te vergroten, maar omgekeerd ‘door bewust zichzelf [of eerder zijn of haar perspectief] oneindig klein te maken.” Op die manier kon Charles Leadbeater zichzelf in de wereld van de sub-atomaire deeltjes begeven of beter gezegd, kon hij ‘zijn ogen van zijn niet-fysieke lichaam in ruimte en tijd’ daar laten rondkijken. Peter Tompkins beschrijft in hetzelfde boek ook hoe inmiddels veel van wat Charles Leadbeater zo waarnam en beschreef en Annie Besant vervolgens opschreef, inmiddels bevestigd is door de Westerse wetenschap.
Viktor Schauberger en het water dat een forel binnen gaat worden
Iemand anders die de vaardigheid om te ‘leren door becoming’ gebruikte was de Oostenrijkse boswachter en uitvinder Viktor Schauberger (1885 -1958). Reinout Guépin beschrijft in zijn boek Eénoog, in het land van de blinden (2010) hier verschillende voorbeelden van. Een van de vragen waar Viktor Schauberger zich mee bezig hield is hoe een forel in een snelstromende beek stil op één plek kan blijven en zelf tegen een waterval op kan springen. Dat is een vraag waar tot op heden biologen niet echt een antwoord op hebben. Reinout Guépin beschrijft dat toen Viktor Schauberger een motor wilde ontwikkelen die zijn eigen energie opwekt, en in het kader daarvan zich op een bepaald moment verdiepte in de relatie tussen vorm en beweging en hoe dat werkt bij stromend en kolkend water, hij het water werd dat de bek van een forel binnenstroomde. Zo nam Viktor Schauberger het volgende waar: “De vorm van de bek was zodanig dat het water in een spiraalbeweging gebracht werd, die zich dankzij minuscule ‘inspiratievinnen’ tot in het oneindige in de kieuwen herhaalde. Hier was het water zo fijnstoffelijk geworden dat de zuurstof door het bloed van de vis gebonden kon worden. Daardoor nam het volume van het water duizendvoudig af. Dit proces werd versterkt door de metaalsporenelementen in de wand van de kieuwen. Verder achter in de kieuwen gaf het bloed koolzuur aan het water af. Verrijkt en geconcentreerd verliet dit water het vissenlichaam aan de zijkanten, waar het rompgedeelte overgaat in de staart. Eenmaal buiten het lichaam kwam dit veredelde water in warmer en zuurstofrijker omgevingswater terecht. Het begon direct een zuurstofuitwisseling, waarbij het veredelde water krachtig uitzette. Daarbij werd de glibberige vis, als een badzeepje, vooruit geknepen.”
Op basis van deze inzichten was Viktor Schauberger vervolgens in staat om apparaten te ontwerpen die van diezelfde principes gebruik maakten. Echter daarmee was hij zijn tijd ver vooruit en raakte hij verzeild in allerlei problemen met achtereenvolgende machthebbers, die op zijn uitvindingen uit waren. Maar hoewel zowel Nazi’s in Duitsland zeer geïnteresseerd waren in zijn uitvindingen tijdens de Tweede Wereldoorlog, als vervolgens ook de Amerikanen na de Tweede Wereldoorlog, worden zijn inzichten tot op heden officieel niet erkend door de westerse wetenschap. Dat wat sporadisch naar buitenkomt over geheime militaire wetenschappelijke inzichten doet vermoeden dat in die kringen zijn inzichten wel erkend en mogelijk zelfs ook toegepast worden.
Barbara McClintock en chromosomen worden
De Noord-Amerikaanse genetica en Nobelprijswinnares Barbara McClintock (1902-1992), die zich vooral met genetisch onderzoek van maïs bezighield, is ook een voorbeeld van iemand die de methode van ‘leren door becoming’ toepaste. Ze is bekend door haar ontdekking dat de positie van genen - de genetische elementen van het DNA – op chromosomen tijdens het leven van een organisme, bijvoorbeeld als reactie op stress, kunnen veranderen (transpositie). Wat ook van haar bekend is, is dat zij op een heel eigen, onafhankelijke manier haar onderzoek deed. Toen een collega eens tegen haar zei: “Ik heb me er vaak over verbaasd dat jij naar een cel onder de microscoop kunt kijken en zoveel kunt zien”, antwoordde ze: “Weet je, als ik naar een cel kijk, daal ik daar in af en kijk rond.” Ze ontdekte dat hoe meer ze met de chromosomen werkte, hoe groter ze werden. “En toen ik met ze aan het werk was, was ik niet daarbuiten, ik was daar beneden. Ik was deel van het systeem. Ik was echt bij ze en alles werd groot. Ik kon zelfs de chromosomen van binnen zien – eigenlijk was alles er.” Volgens wetenschapsfilosoof Evelyn Fox Keller waren de onderzoeksresultaten van Barbara McClintocks, waarvoor ze uiteindelijk, toen ze al hoogbejaard was, tenslotte toch nog de Nobelprijs kreeg, dankzij haar originele benadering mogelijk. “Barbara McClintock heeft het praktische bewijs geleverd dat een bredere relatie mens-natuur werkbaar is.” Anderen zeggen over haar, dat ze een wetenschapsvrouw was die zowel sterk bij het gewas op het veld betrokken was, als zeer goed thuis achter de microscoop en die twee kwaliteiten heel goed combineerde. Dat wat ze onder de microscoop zag, probeerde ze steeds weer in relatie te brengen met de totale plant.
Marcel Vogel en Debbie Sapp en een plant worden
Peter Tompkins en Christopher Bird beschrijven in hun boek Het Verborgen Leven van de Plant (1973/1976) dat Marcel Vogel dat wat ik ‘leren door becoming’ noem, zo omschreef: “Een zekere Levenskracht, of Kosmische energie, die alles wat leeft omringt, kan door planten, dieren en mensen onderling gedeeld worden.  Door dit te doen, worden mens en plant één!  Dit één zijn maakt wederzijdse gevoeligheid mogelijk, waardoor de plant en de mens niet alleen kunnen communiceren, maar waardoor wij tevens in staat gesteld worden, deze communicaties via de plant in een grafiek vast te leggen.”
Omdat zijn waarnemingen erop duidden, zo schrijven Peter Tompkins en Christopher Bird, dat er een wisselwerking, ja misschien zelfs een fusie van energie tussen plant en mens plaatsvond, vroeg Marcel Vogel zich af of het voor een uitzonderlijk gevoelig iemand misschien mogelijk was, werkelijk in een plant door te dringen, zoals van de zestiende-eeuwse mysticus Jacob Böhme verteld wordt. Dat alles leidde er toe dat hij aan een zekere Debbie Sapp vraagt: ‘Zou je kans zien in die plant te treden?’ Dat bleek ze inderdaad te kunnen en op basis daarvan “kon ze de inwendige samenstelling en de structuur van de cellen tot in detail beschrijven.”
Sindsdien heeft Marcel Vogel hetzelfde experiment met tientallen anderen geprobeerd. “Allen gaven ze gelijkluidende beschrijvingen van de diverse delen van het cellichaampje tot op de organisatie van de DNA-moleculen toe, die ze tot in bijzonderheden wisten te beschrijven.”
Mijn eigen ervaringen
Natuurlijk was ik tijdens mijn presentatie bij de school De Ruimte niet in staat om al deze voorbeelden van ‘leren door worden’ te noemen, maar hier zijn ze als een soort toegift. Voor wie geïnteresseerd is in mijn eigen ervaringen met ‘leren door worden’ kan ik naar deze verhalen op mijn website verwijzen De ontmoeting met de Grandmotherspirits en Spoorzoeken in de wereld van de force
Veel positieve reacties
Het is niet mogelijk om hier alles weergeven wat ik tijdens die presentatie heb verteld, maar hopelijk ontstaat er zo een indruk. Allereerst was ik erg blij dat de mensen van de School De Ruimte heel enthousiast reageerden. Mogelijk gaan we in de toekomst kijken hoe onze beide perspectieven – die van mij van het grote overzicht en die van hun uit de dagelijkse praktijk – elkaar ergens als complementaire aspecten kunnen vinden.
Verder kwamen er na afloop diverse mensen naar me toe die vroegen of ze mijn contact gegevens mochten doorgeven zodat ik mogelijk ook op andere plekken uitgenodigd zou kunnen worden om deze presentatie te geven. Dus ik ben benieuwd wat hier mogelijk allemaal nog uit voort gaat komen.
Presentatie ‘Samenlevingen in Balans’ in Zutphen
Verder heb ik hier in Zutphen een presentatie gegeven over mijn boek ‘Samenlevingen in Balans’! Hier was de opkomst wat kleiner, maar de mensen die er waren reageerden zeer enthousiast. Hier was na afloop de vraag wat we kunnen met het grote overzicht dat ik schets. Terwijl we daar heel veel mee kunnen, zoals er een gevoel van richting door krijgen en het gebruiken als basis bij al onze keuzes en besluiten,  heb ik ook uitgelegd dat iedereen op dit moment hier op Aarde is om met zijn of haar unieke talenten bij te dragen. Mijn unieke talent is dan mogelijk dat grote overzicht, maar anderen hebben weer andere unieke talenten. Ik vermoed dat op een bepaald moment mensen met die unieke talenten bij elkaar gaan komen en dat al die talenten als puzzelstukjes bij zullen dragen aan het vormgeven van heel andere manieren van leven.

Agenda en het werk aan mijn derde boek
Voorlopig zijn er even geen nieuwe uitnodigingen voor volgende presentaties. Aan de ene kant is dat jammer en hoop ik dat er spoedig weer nieuwe uitnodigingen zullen zijn. Bekijk daarom altijd voor de meest actuele agenda mijn website
Aan de andere kant geeft me dat alle ruimte om mijn tijd volledig te wijden aan het schrijven van mijn derde boek. Daar zit ik op dit moment midden in en er zijn ook al wel enige vorderingen, maar het vraagt ook nog wel heel wat werk. Via deze nieuwsbrieven houd ik jullie op de hoogte.


 

Tot zover het nieuws rond ‘De Hele Olifant in Beeld’, ‘Samenlevingen in Balans’ en mijn verdere werk.

Lieve groetjes,

Marja de Vries